Asil Miran, can oğlum..
Kaç zaman geçti sen gideli. Senin ölümünle hayatımızın yerle bir olan taşlarının, tuğlalarının, enkazının içinde çaresiz kaldık. Epeyce bir süre elleyemedik, o herbir yana saçılmış tuğlalara baka baka, yana yana uzunca bir zaman geçirdik. Ama "Hayat devam ediyor" klişesi bize de uğradı ve devam ettirmemiz gerektiğini anladık. O enkazı temizlemeli ve tekrardan örmeliydik o taşları. Özellikle de abin için.. Abini o yıkıntıların arasında yaşamaya mecbur edemezdik.
Toparlanıyoruz...
