Asil Miran, can oğlum..
Kaç zaman geçti sen gideli. Senin ölümünle hayatımızın yerle bir olan taşlarının, tuğlalarının, enkazının içinde çaresiz kaldık. Epeyce bir süre elleyemedik, o herbir yana saçılmış tuğlalara baka baka, yana yana uzunca bir zaman geçirdik. Ama "Hayat devam ediyor" klişesi bize de uğradı ve devam ettirmemiz gerektiğini anladık. O enkazı temizlemeli ve tekrardan örmeliydik o taşları. Özellikle de abin için.. Abini o yıkıntıların arasında yaşamaya mecbur edemezdik.
Toparlanıyoruz çok şükür.
En baştan, sıfırdan diziyoruz taşları üst üste. Ama her bir taşta senin yokluğunun acısı, izi var bilesin. Senin ölümünle gözümüze, gönlümüze yerleşen o burukluk hiç geçmiyor. Sanki bir filtre var gözümüzde de biz baktığımız her şeyi o filtrenin arkasından görüyoruz gibi. Tam tarif edemeyeceğim muhtemelen, buruk işte herşey..
Bir bebeğimiz daha olacak, biliyorsun. Yerle bir olan hayatımıza çok şey katacak, bir çok taş yerine oturacak inşallah. Umutluyum ama o bahsettiğim burukluğu atamıyorum. Abinde, sende yaşadığım heyecan bu bebekte karışık duygulara döndü. Hamileliğim ilerliyor ama ben gereğini yerine getiremiyorum çoğu zaman. Süt içmeliyim en basitinden ya da ceviz yemeliyim mesela.. Yapayım diyorum ama bir yandan "Asil Miran'da süt içtim de n'oldu? Zaten Allah'ın yazgısını değiştiremem ki." deyip kalıyorum. Fotoğraf çekeyim diyorum, bu anları ölümsüzleştireyim. Sonra bir anda senin resimlerin geliyor gözümün önüne ya da sana hamileyken çekindiğim resimler. Sen ölüp gittin ve arkanda resimlerin kaldı ya, "bu anları ölümsüzleştireyim" diye kendi ellerimle binbir heyecanla çektiğim resimlerin... Vazgeçiyorum bir anda ve Allah'ın yazgısına bırakıyorum kendimi. Sağlıklı, hayırlı ve uzun ömürlü olması için dua ediyorum sadece, Allah'ım acısını yaşatma diyebiliyorum. Süt içmekle, sağlıklı beslenmekle neyi ne kadar değiştiririm bilmiyorum. O buruk pencereden bakarak hamileliğin gereklerini ne kadar yapabiliyorum bilmiyorum ama yerle bir olan hayat taşlarımızı örmeye çabalıyorum..
