"Nasıl dayandın ablaaa, ben dayanamazdım" dedi bugün bir iş arkadaşımın eşi.
"Dayanılmıyo" dedim ama ondaki şaşkınlığı alamadı bu cevabım. Çünkü dayandığımı düşünüyordu. Gayet normal konuşup, sohbet ediyor hayata dahil oluyordum ya bu dayanamamak olmuyordu muhtemelen. Ama hak veriyorum ona, çünkü ben de sen ölmeden önce "ben dayanamam" derdim kesin. Ama dayandım. Dayanmak zorundaydım, bu acıyı yaşayan her anne gibi.
Sabır buydu muhtemelen, dayanılmaz dediğine dayanmak..
Son aylarda senin ölümünden çok bahsetmek zorunda kalıyorum. Çünkü hamileliğim nedeniyle insanların en çok sorduğu sorulardan biri "İlk çocuğunuz mu?".
"Hayır, üçüncü" deyince ben, şaşırıyorlar önce ve tabi diğer sorular geliyor "Kaç yaşındalar, kız mı erkek mi?". O zaman mecbur kalıp "büyük oğlum 11 yaşında, küçük oğlum vefat etti" gibi gayet normal cümleler kurmaya çalışıyorum.
Bugün de böyle başladı muhabbet. Hamileliğimi, ne kadar kaldığını, cinsiyetini, adını ne koyacağımızı falan sorduktan sonra "ilk çocuğun dimi abla" dedi arkadaş.
"Yok, üçüncü çocuğum benim" dedim.
Devamı --> »
"Dayanılmıyo" dedim ama ondaki şaşkınlığı alamadı bu cevabım. Çünkü dayandığımı düşünüyordu. Gayet normal konuşup, sohbet ediyor hayata dahil oluyordum ya bu dayanamamak olmuyordu muhtemelen. Ama hak veriyorum ona, çünkü ben de sen ölmeden önce "ben dayanamam" derdim kesin. Ama dayandım. Dayanmak zorundaydım, bu acıyı yaşayan her anne gibi.
Sabır buydu muhtemelen, dayanılmaz dediğine dayanmak..
Son aylarda senin ölümünden çok bahsetmek zorunda kalıyorum. Çünkü hamileliğim nedeniyle insanların en çok sorduğu sorulardan biri "İlk çocuğunuz mu?".
"Hayır, üçüncü" deyince ben, şaşırıyorlar önce ve tabi diğer sorular geliyor "Kaç yaşındalar, kız mı erkek mi?". O zaman mecbur kalıp "büyük oğlum 11 yaşında, küçük oğlum vefat etti" gibi gayet normal cümleler kurmaya çalışıyorum.
Bugün de böyle başladı muhabbet. Hamileliğimi, ne kadar kaldığını, cinsiyetini, adını ne koyacağımızı falan sorduktan sonra "ilk çocuğun dimi abla" dedi arkadaş.
"Yok, üçüncü çocuğum benim" dedim.
