"Uyansana oğul kurban, sana ne oldu
Gözlerime yaş yerine hep kanlar doldu..
Oğul kurban bu dünyayı neden terk ettin
Görebilsen kardeşine sen neler ettin.
Genç yaşında niye böyle çok erken gittin.."
Ne kalp varmış bende, nasıl bir yürek varmış anlamadım. Yandı yandı da tükenmedi. Aylar oldu, dile kolay günlerce, haftalarca, aylarca yandı kavruldu da durdu ayakta. Ne güç varmış meğer bende, ne sağlammış meğer psikojim. Hala günlük hayata devam edebiliyorum bir görevmişcesine.
Servisteyim şimdi mesela, bütün gün çalıştım ve bir tek kişiye belli etmedim canımın yanışını. Sanki hiç ölmemişsin gibi düşünüp, beynimin sınırlarını zorlayarak saklayabiliyorum acımı. Sabah servisten inip yürürken ağlayıp ağlayıp akşam bu servise bininceye kadar tutabiliyorum göz yaşımı. Ve yine ağlayıp ağlayıp abinin yanına gidince tutmaya başlayacağım bütün duygularımı, asıl duygularımı.
Ama kendimden nefret ettiriyor bu halim oğlum. Yana yana da olsa ayakta kalmak zoruma gidiyor. Ne tükenmez güç varmış, ne yanası yok olası irade varmış içimde. Yaktı acın, yaktı da bitiremedi.
Taş olaydım, taş olaydım, taş olaydım da oğlum toprak altında çürürken nefes almayaydım..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder