"Anneee! Az önce bir bakışı vardı, aynı Asil Miran'a benziyordu haa!!" dedi bu akşam abin.
Çok sevindim. Seni unutmamış olmasına çok sevindim. Unutmaz tabi, asla seni ve senin acını unutamaz abin. Demek istediğim yüzünü, bakışlarını hatırlıyor olması. Çok sevindim.
Senin ölümün başka başka acılar yaşattı bana. Özlemine dayanamazken o tümör canını yaktı mı diye yandım. Ya da erken teşhis edilse ameliyatla kurtulur muydun diye kendimi hırpalarken herkes unutacak oğlumu, silinip gidecek bu hayattan diyerek ağladım.
Bunlar ve başka başka acılarım var benim.
O yüzden olacak ki aradan geçen yaklaşık 3,5 seneye rağmen abinin senin bakışlarını hatırlaması içimi rahatlattı biraz.
Yıllar yıllar geçse de hatırlanman beni biraz mutlu edecek. Hamileydim, doğurdum, büyüttüm, ölesiye sevdim. Nasıl ölür nasıl yalan olup gider..
Hatta bu blog benim seni bu dünyaya kazıma çabalarıma denk düşer. Bir yerlerde izin kalsın, Asil Miran bebeğimi yıllar sonra bile bilenler olsun diye anlattım tüm yaşadıklarımı. Bir ara kitaba dönüştürmeyi bile düşündüm. Daha somut, elle tutulur olsun diye.. Neyse..
Abin de hatırlar yıllar geçse de. Acınla değil tabi sevginle hatırlasın inşallah..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder