Yarım..

Yarım...
Her şey yarım..
Anneler günü bugün,
O da yarım...
Doya doya keyfini yaşamıyorum anneler gününün,
Bir yanım abinin varlığıyla mutlu
Öbür yanım senin yokluğunla azapta..

Annesi ölenler için bugünün verdiği acıyı düşününce
Çok zor...
Benim gibi evladı ölen anneler için de ayrı bi zor bugün..

Herkese kendi çektikleri, kendi acıları zor geliyor muhtemelen
Belki benim sana bu yanışlarım, bir başkası için hafif gelebilir
Ama özünde herkes acıyı, ölümü tadıyor.
Bu da anlamsızlaştırıyor her şeyi
Yarım bırakıyor bütün hisleri...
Her mutluluk, her güzel olay bitecek;
Her acı, her zor gün de geçecek..
O zaman anlamsız işte bütün uğraşlarımız,
Anlamsız, kötü olaylara üzülmelerimiz
Anlamsız, iyi şeylerde de mutlu olmamız..

Asıl amacın, asıl hayatın burası olmadığı gerçeği
Bu dünyayı yarımlaştırıyor.
Burası tamın yarısı.
Ben de ikiye ayrılmış halde bir anneyim
Bir yarım bu dünyada
Bir yarım seninle göçmüş öbür tarafa..

Anneler günü mü?
Yarım yarım kutladım işte..

Devamı --> »

2 yorum Anneler Günüydü dün..

Anneler Günüydü dün..
Dünyada birçok ülkede "kutlanan" gün..
Ama bana kutlanası bir gün gibi gelmiyor artık.
Annesi ölmüş olana bir dert..
Anne olamayana bir dert..
Anne olup da çocuğu ölene daha bir dert sanki..
Ne anne oluşumu bilebildim dün, ne de hiç anne olmamış biri gibi durabildim. Annemin Anneler Gününü kutladım ama bir yandan bana "Evlatlarımızla nice seneler yaşayalım" diye mesaj yazan yakın bir arkadaşıma darıldım. Ben evlatlarımla "nice seneler" değil sadece bir sene yaşayabildim diye niye yüzüme vuruyor ki, niye bana laf soktu ki şimdi diye çok kızdım içimden. Sonra olsun dedim, varsın öyle desin canım arkadaşım. Kötü bir şey dememiş ki, tabi ki evlatlarınızla nice seneler yaşayın inşallah. Bunu ben senin öldüğün günden beri söylüyorum diğer anneler için.
Abin, bütün varlığını seferber etti dün mutlu edebilmek için beni. Sürpriz hediye aldırdı babana, bana minik yalanlar söylemeyi göze alarak. Oysa almaması için çok önceden tembih etmiştim abini, "Senin varlığın zaten bana hediye oğlum" demiştim. Hediye istemiyorum artık nedense, direk böyle diyemesem de gerek yok diye hediye almamaya ikna etmeye çalışmıştım abinle babanı. Yakıştıramıyorum artık kendime hediye,  hele de Anneler Gününde..
Şükürler olsun Allah'ıma, anne olmayı nasip etti, abini verdi, seni verdi bana. Ama.. İsyanımdan değil hediye istemeyişim, küskünlük değil. Sadece anlamsız geliyor. Evladı için cayır cayır yanan bir yüreğe hediye kâr eder mi?
Yaşasaydın kimbilir, bir çiçek mi tutuştururdu baban eline, bana veresin diye. Ya da abin kendisi için güzel bir hediye seçerken bana, senin eline komik, saçma ya da boş bir paket mi verirdi annemize ver diye. Sırf sana ilerde anlatıp kızdırmak için seni. Biliyorsun çok takılırdı sana abin.
Bu arada aklıma gelmişken. Abin seni çok özlüyor annecim, hem de çok. Belli etmiyordu belki afacanlığından ama inan çok sevmişti seni. Şimdiki özlemi de o yüzden işte. O kadar çaresiz bırakıyor ki beni bazen. Dolu dolu gözlerini gözlerimden kaçırarak "Anne, bazen kardeşim için çok üzülüyorum" diyor. Az önce yatarken dediği gibi.  İçten içten zaten yanan bağrımı  alevlendirerek yakıyor bazen abin, büküyor belimi çaresizlikten. "Anne, bir kardeşim daha olacak mı benim" diye sorarak dünyayı yüklüyor omuzlarıma.
Abin çok özlüyor seni annecim bilesin.
Çok özlüyoruz, bilesin..

Devamı --> »