2 yorum Senden Kalanlar..

Annecim, tatlı kuzum,

Gittin.

Habersiz, apansız.

Geri geleceğim demeden,

Ya da gelmeyeceğim..

Bilemiyorum işte o yüzden,

Senden kalanları n'apayım?

Kıyafetlerin, oyuncakların, eşyaların,

Bezlerin hatta,

Hatta buzluktaki sebze çorban..

Hepsi duruyor hala.

N'apsam bilemedim.

İçim, yüreğim elvermedi onları atmaya, vermeye, uzaklaştırmaya.

Ama saklamanın da bir anlamı yok biliyorum.

Versem birilerinin işine yarayacak muhtemelen,

Bebek araban, pusetin, yürütecin mesela.

Kıyafetlerin, daha etiketli duranlar var.

Senin büyümeni bekliyorlardı,

Büyüyünce giyecektin.

Büyüyemedin ya giyemeyeceksin ya

Versem de büyüyebilen bebekler giyse ya.

Yok işte,

Veremedim işte nedense, bunca zamandır.

Yavaş yavaş vermeliyim diye karar aldım.

Saklaması zor olanlardan başlayayım dedim.

Bebek araban ve yürütecin mesela.

Hani küçük olanları gittiği yere kadar saklarım diye.

Yürütecini verdim bugün.

Aniden, bir öğle arası bir ihtiyaç sahibine.

Aniden istendiği için çok düşünemedim ve tabi dedim vereyim.

Hemen gelip aldılar.

Vedalaşamadım çok.

Gerçi bir nesneyle nasıl vedalaşılır, onu da bilmiyorum ya.

Her yerine bi dokundum önce,

Son kez aklıma kazırcasına baktım her yanına

Unutmayım diye.

Bir de oturduğun yerleri kokladım.

Verdim senin yürütecini annecim,

Haberin olsun.

Gelirsen alırız en yenisini sana..