2 yorum Eski evimiz..

     Eski evimizin karşısında uzun uzun oturdum dün. Evimizi seyrettim dışardan ve içerisini hayal ettim. Seni hayal ettim. Salon camından dışardaki kedileri izleyişini ve "aaaa" diye tepki verişini hatırladım. Aynı kediler yine aynı yerlerindelerdi yine. Tuhaf, kediler yaşıyor hala ama sen yaşamıyorsun. Yaşasınlar tabi, her canlı yaşamayı hak ediyor, ona şüphem yok. Ama tuhaf geliyor işte,  herşey aynıyken bir senin ölmüş olman.

     Ha bi dakika, her şey aynı değildi. Çınar kocaman olmuş, kendi başına rahatça dolaşıyordu dışarda. Maşallah, Allah'ım o güzel yüzünü hep güldürsün inşallah. Arkadaşındı senin, komşumuzun minik oğlu. Aranızda 40 gün falan vardı sanırım. Abinle hayal kurardık, abinle Toprak, Asil Miran'la da Çınar dışarda oynayacaklar falan diye. Çınar'ın abisi Toprak da abinin arkadaşıydı biliyorsun. Ama seninle ilgili kurduğumuz her hayal gibi bu da yanıldığımız bir konu oldu. Çınar yalnız oynuyordu dün dışarda.

     Evimizin önündeki park yine çocuklarla doluydu. Çoğu abinin arkadaşları.. Cıvıl cıvıl, dinamik komşumuz yine parkta çocuklarla takılıyordu. Onun da bir bebeği 5-10 günlükken ölmüş yıllar önce biliyormusun annecim. Senin ölümünden sonra anlatmıştı bana. Parkta seni salladığım salıncakta minicik bir bebeği sallıyordu annesi. Salıncak yine aynı vazifesini görüyordu yani. Hayat yine aynı akışını sürdürüyordu. O annenin, benim geçen sene o salıncakta salladığı oğlunu kaybetmiş bir anne olduğumdan haberi bile yoktu. Gülümseyerek oynatıyordu bebeğini,  tıpkı eski ben gibi.

     Eski evimizi uzaktan izlerken, eski hayatıma da uzaktan baktım uzun uzun. Meğer ne kadar mutluymuşum. İki çocuk annesi, iki sağlıklı çocuk annesi. İkisiyle güzel vakitler geçiren, acı çekmeyen, ölümü bilmeyen..