"Yastadır ey deli gönül yastadır
Gelir diye kulaklarım sestedir."
Benim de delirmiş gönlümün yası bitmiyor kuzum. Hala bir şey olur da döner misin diye bekliyor akılsız aklım. Geceleri senin sesini dinliyorum hala, uyanır da ağlarsın diye. Sen varken, yaşarken, bölük pörçük uyuduğum o bir kaç saatlik uykuları özlüyorum. 10 saat, 15 saat uyusam da artık uyumuş olmuyor, uyanamıyorum bu dünyaya.
Kucağım boş kaldı. O boşluğa koyacak bir şey bulamıyorum. Omuzlarım çöküyor o boşluğun içine, ellerim dolanıyor birbirine kapatmaya çalışıyor o kucağımdaki boşluğu. İki yaşında bir çocuk annesi gibi anne ama hiç bebeği olamayan bir kadın gibi eziğim. Sanırım vücudumdaki hormonlar hala devam ediyor anneliğe, senin öldüğünü bilmeden annelik hormonları salgılanıyor hala bende. Ama onlara karşılık verecek, o hisleri bastıracak evladım yok işte. Ne yapayım bilmiyorum ki..
Bugün sen varken çok sık gittiğimiz bir AVM'ye gittik abinle. Yemekten önce ellerimi yıkamaya giderken "Bebek bakım odası"nı gördüm bir an ve saplandı ciğerime bir sancı. Çook kez girmiştim oraya seni emzirmek için..
Girmeye utandım ama bugün. Bebeğim yoktu ki benim. Ne işim olurdu ki o odada. Utandım. Kapıdan bakıp çıktım. Kapıdan bakıp yandım..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder