Dua etmek.. Her kulun ihtiyacı, en sağlam dayanağı, yüreğini ferahlatmaya, umutlanmaya tek sebebidir. Allah'la, yaratanımızla aramızdaki en kısa yoldur.
Ben de çok dua eder, isterdim Allah'ımdan. Ahiret için, bu dünya için, abinle senin için, baban için.. Sizi Allah'a emanet eder, size iyi şeyler vermesini dilerdim. "Allah'ım, çocuklarıma hayırlı aş, hayırlı eş, hayırlı iş, hayırlı arkadaşlar nasip et." derdim babamdan öğrendiğim bir dua cümlesiyle. Nazar için iyi olduğunu düşündüğüm sureleri okur, rahatlardım. Hiç onları öldürme Allah'ım demek, öyle dua etmek aklıma gelmezdi.
Şimdi ise dua etmeye utanıyorum. Çünkü ne zaman Allah'a el açsam seni geri istemek geçiyor yüreğimden. Mantığımla bunun olmayacağını biliyorum ama bir yandan Allah'ın gücü yetmez mi sanki, belki acır bana geri verir oğlumu, yine bana emanet eder diyorum. Utanıyorum sonra bu düşüncelerimden, korkuyorum günahtır diye. Cenneti seninle kavuşmak için istemek, ciğerimin feryadını susturabilmek için namaz kılmak, Allah'tan yardım istemek için dua etmek günah gibi geliyor, korkuyorum. Asıl amacımızın Allah'ı memnun etmek olması gerekirken ben kendi acıma yanıyorum.
"Allah'tan umut kesilmez" tabi ama ben bundan umutlanmamalıyım biliyorum. Seni geri istememeliyim.
Allah'ım affet beni n'olur, kızma bu akılsız çırpınışlarıma. Bana bu evlat sevgisini veren sensin Allah'ım, günah yazma n'olur..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder