Pazartesi bugün ve saat 08:20 olmak üzere.. Senin son nefesini verdigin an. O yogun bakım odasında son kez doldu ciğerlerin havayla, son kez verdin nefesini. Ve bir daha almadin. 08:20'de durdu kalbin ve bir daha atmadi.
Baban ve ben o ıssız, soğuk ve can alıcı koridorda bekliyorduk. Ölüm yoktu aklımızda hala, bir haber bekliyorduk içerden ama iyi haber olmalıydı. Çünkü bebekler ölmezdi. Annesi babasi gençken, sapasağlamken ufacık bebekleri ölürmüydü hiç.
Ama öldün annem, Pazartesi sabah 08:20'de öldün, baban ve anneni o koridorda bırakıp, son bir gülücük bile vermeden öldün.
Doktorlar çıktı içerden ama bizim beklediğimiz haberle değil acıyla geldiler. "Malesef.."li cumlelerini soyleyerek cigerimizi parçalayan acıyı bağrımıza soktular.
Duruyor o acı aynı yerinde. Ciğerlerimiz, yüreğimiz yanarak yok oldu. Yerlerine o acıyı koyduk. Yanan yüreğimizin yerinde kordan bir acı var artık..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder