Şaşırıyorum annecim..

Çok özlüyorum annecim seni.
O kadar artıyor o kadar dayanılmaz oluyor ki bu özlem, şaşırıyorum bazen..
Bir duygudan, vücuda fiziksel hiçbir etki olmadan bu kadar maddi acı çekilir miymiş diye..
İnsanın acıdan gerçekten göğüs kafesinin ortası yanar mıymış diye..
Hakkaten beli bükülür müymüş diye..

Benim oluyor annecim,
Sana yanmaktan, seni özlemekten bağrım kavruldu resmen.
O kadar ağır geliyor ki vücudum, o kadar acı çekiyor ki bedenim, kıvrılıyor kıvrılıyor anne karnında bir bebeğin duruş pozisyonu alıyorum.
Bedenim resmen her hücresiyle sızlıyor.
İnleye inleye sallanıyorum.

Şaşırıyorum bazen.
Manevi bir şey bu kadar maddi zarar verir miymiş diye.

Sonra belki sadece manevi değildir diyorum.
Bir anne ile evladı arasında sürekli var olan görünmez bir bağ olabileceğini düşünüyorum.
Sevgi, şefkat tabi ki var, sürekli kalır annenin içinde bunlar.
Ama ben ciddi ciddi, maddi bir bağ kalabileceğini düşünüyorum.
Anne doğurmuş olsa da bebeğini, aralarındaki o fiziksel bağ ortadan kalkmış gibi görünse de görünmez bir şey kalıyordur belki.
Belki bebeğin bir parçası annenin içinde kalıyordur.
Ya da ne bileyim anneden bir parça geçiyordur bebeğe de kalıyordur bebeğin bedeninde..

Senden bir parça var mutlaka benim bedenimde ve o öldüğü için bu kadar acıyordur canım. Ölü bir şey olduğu için içimde..
Ya da benim bir parçam da senin bedeninde ölmüştür ve o yüzden kalan bu bedenim böyle yanıyordur.

Bilmiyorum nedir bu, ama şaşırıyorum bu acıya annecim..