70.000..

    Bugün iş yerinden bir arkadaşım aradı. Senden 4 ay büyük bir kızı var onun da. Aynı dönemde hamileydik iş yerinde, ortak noktamız çoktu yani.

    Bir sabah programında dinlemiş bir hocadan, evladını kaybeden anneler kendi huzurları ve bebeklerinin orda huzur bulmaları için 70.000 Kelime-i Tevhid okusunlar demiş. Göreceklerdir ki iyi gelecektir, demiş. Sağolsun arkadaşımın aklına ben gelmişim, aradı söyledi. Zaten anne olanların, küçük bebeği olanların sesinde duyuyorum acılarını, empati yapıp da benim için duydukları acıyı. O da acıyordu bana, bir şeyler yapılır mı diye düşünüyordu muhtemelen..

    Normalde pek inanmam öyle şeylere, şu kadar Yasin, şu kadar Ayet-el Kürsi okunmalı diyenlere. Sayıyla ibadet mi olur, sayıyla dua mı okunur. İnsan içinden geldiği gibi konuşabilmeli, isteyebilmeli Allah'ından. Sayısız kere Allah demeli bence, bazen bir, bazen arka arkaya 50-100 kere Allah demeli ama saymamalı. Sayarak, bir görevi tamamlarcasına değil de içinden geldiğince demeli. Ama bugün farkettim de içimden La ilahe illallah dedim defalarca. Daha nasıl yapacağıma, nereye yazacağıma karar vermemiştim. Ama içim başlamıştı bile 70.000 Kelime-i Tevhid'i saymaya. Çaresizlik bu olsa gerek. Acıdan sızıdan tutacak dalım kalmayınca saymaya çalışıyorum bir baktım da. Belki tam 70.000 olursa Allah acımı dindirir diye..