Hani anneler hep kızar çocuklarına, hep yaşıtlarıyla arkadaşlarıyla kıyaslayıp "Bak başkalarının çocukları neler yapıyor, sen yapmıyorsun!" diye kızar ya çocuklarına.. Elalemin,çocuğunu överek anlatışını dinleyince kendi çocuğu öyle değil diye hırslanır, dolar ya içten içe..
Ben de cok doluyum annecim, ben de baskalarının cocuklarını duyunca benim oğlum yapamıyor diye üzülüyorum kuzucum. Ama sana kızmıyorum ben, fark bu. Seninle aynı dönemde doğan bi bebek cümleler kuruyormuş, annesi anlatıyor. Kreşi neden sevmedin diye sorulunca "oğretmenim çok salak" diyormuş. Başka bir bebeğin resimlerini koyuyor annesi internete, televizyon sehpasına tırmanmış oğlu. Yine başka bir arkadasımın resmi var, bebeğinin elinden tutmuş, annesiyle babasıyla gezmeye de gidermiş yazıyor resmin altında..
Sen yapamıyorsun bunları kuzucum, yaşıtlarının yaptığı hiçbir şeyi yapamıyorsun. Çünkü öldün. Onları dinlerken, izlerken yanıyor bağrım, çünkü benim oğlum öldü.
Kızamıyorum da yanımda böyle bebeğini anlatanlara. Çünkü onlar unutuyorlar, onların hayatları devam ediyor. Bilmiyorlar ki benim bağrımda sürekli yanan bir kor olduğunu, bilmiyorlar ki benim hayatımın seni kaybettiğim günde takılıp kaldığını..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder