Bir bir kaybediyorum seni, birer birer bırakıyorsun beni kuzum. "Olur mu anne, ben bir kere öldüm.." diyeceksin belki, evet doğru bir kez öldün ama ölmeye devam ediyorsun.
Geçen her gün, senden uzaklaştığım her gün yeniden kaybediyorum seni ben.
Öldün ben de öldüm.
Sonra ertesi gün oldu, sensiz bir gün geçti diye ben yine öldüm.
Bir hafta oldu, bir ay oldu, ben her gün yine yine öldüm.
Anneler günü geldi, ben yine öldüm.
Bir ay sonra yatağını kaldırdım başucumdan, yine öldüm.
Parkta seni salladığım salıncağın önünden her geçişimde yine öldüm.
Kıyafetlerini kaldırdım dolabın çekmecelerinden, ben yine öldüm.
1,5 yaş aşı günün geldi, yine öldüm.
Abinin doğum günü geldi, yine öldüm.
Bayram oldu, yine öldüm.
Soranlara bir çocuğum var dedim, yine öldüm.
İşe başladım, yine öldüm.
Başka bebekler iki yaşına girdi, ben yine öldüm..
Bitmiyor ölümün oğlum, seni kaybedişim hiç durmuyor. Şimdi de doğup büyüdüğün, seninle olduğumuz, 4 kişilik mükemmel bir aile olarak yaşadığımız evimizden gidiyoruz annecim, ben yine ölüyorum. Taşınıyoruz burdan, içinde senin yaşadığın, her köşesinde sen olan bu evi terkediyoruz.
Bize iyi gelir belki diye, yeni bir ortam ferahlık getirir belki diye, anılarınla yaşamaya çalışmak çok zor diye uzaklaşıyoruz birlikte yaşadığımız evden. Ağlaya ağlaya koliliyorum bütün eşyalarımızı, bir göz yaşımı siliyorum, bir tozlu eşyaları. Senden sonra iş yapamamıştım pek, şimdi o birikmiş tozları kaybediyorum ve ölüyorum.
Herşey senin öldüğün günkü gibi kalsın istiyorum. Hayat o an durdu bende, "oğlunuz öldü" dedikleri an dondu bendeki dünya. Şimdi devam eden bir şeyler görünce ölüyorum, takvim beni öldürüyor, büyüyen bebekler beni öldürüyor. Evde biten ekmek, sohbet eden insanlar, televizyondaki günlük haberler, yemek yapıyor olmak, dışarı çıkmak.. öldürüyor oğlum. Devam eden hayat öldürüyor beni.
Kalmıyor işte, bırak diğer insanları bizim dünyamız bile o günkü gibi kalmıyor. Ev değiştiriyoruz. Göçüyoruz seninle yaşadığımız diyarlardan, evimizden. Gurbet olacak artık her yer bize, kendi evimiz bile gurbet olacak bize. Çünkü bu dünya gurbet oldu bize annecim..
Bu kadar mı benzer acılarımız..
YanıtlaSilAma ben sizin her bir yazınızı okuduğumda kendi acımdan utanıyorum..
Kokusunu bir kez bile duyamadığım oğlumu kaybettim diye yüreğim kavruluyor, sizin kaybınızı düşününce, kendimi sizin yerinize koyunca bütün vücudum iflas ediyor, resmen beynimin yandığını hissediyorum.
Kendi acımı unutup size ağlıyorum her defasında.
Rabbim size yardım etsin, dayanma gücü versin. O kadar isterdim ki acınıza hafifletebilecek bazı sözler olsa da ben de söyleyebilsem, yapılabilecek bir şeyler olsa, yok maalesef biliyorum :(
Umarım yeni eviniz size ferahlık verir, belki iyileşmeye karar verirsiniz. İstersiniz iyi olmayı.
Ya da ömrümüz bir çırpıda geçiversin.. Kavuşalım bir an önce cennet çocuklarımıza inşallah.
Keske kimse bu aciyi yasamasa da kimseye benim acim tanidik gelmese. Üzülüyorum yazdıklarımı okuyanları üzüyorum diye. Ama acimi dökecek bi yer bulamiyor, boguluyorum canimin yanisindan, yazıyorum iste buraya.
SilSizi uzdugum icin affedin beni, duyarliliginiz icin de ayrica teşekkür ederim.