28 Kasım..
Babanla ilk yıl dönümümüz.
Ortak hayatımız 2000 yılının 28 Kasım'ında başlamıştı.
Birlikte olmaya, bir olmaya, birbirimizin olmaya karar vermiştik.
Ve tabi hayatlarımızı birleştirip tek hayat yapmaya..
Artık ne yaşarsak beraber yaşayacaktık, öyle istemiştik.
Bütün iyi şeyleri, güzel günleri, mutlulukları beraber yaşamaya karar vermiştik.
15 yıl olmuş, dile kolay 15 sene..
Dediğimiz gibi de oldu çok şükür.
Bütün iyi şeyleri, güzel günleri, mutlulukları beraber yaşadık.
Tabi kötü günleri, hüzünleri ve "acı"ları da..
Çok hayaller kurmuştuk o günden itibaren.
Birlikte yaşayacağımız hayata dair.
Çoğunlukla mutlu, umutlu, keyifli hayaller.
Kötü günlerin de olabileceğini varsaydık tabi ama böylesi aklımıza bile gelmemişti.
Aklımıza bile gelmemişti, hayattaki en büyük acıyı da ortak yaşayacağımız.
Aklımıza bile gelmemişti 14 sene sonra çocuklarımızdan birinin öleceği.
Şimdi bile tuhaf geliyor, şimdi bile yabancı geliyor bu durum bana.
Hala çocuğu ölen anne-baba olduğumuzu kabullenememişim, benimseyememişim.
Niye ki?
Neden hala tuhaf geliyor ki bana?
Oysa 17 ay oldu çocuğumuz öleli, neden alışmadım ki?
Alışır mıyım ki?
Bu acıya alışılır mı ki?
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder