Kategoriler

7 Ocak 2017 Cumartesi

2
yorum
Bebeğim doğunca..

Çook zorlanıyorum bu aralar annecim, kardeşin doğacak ve ben onu kucağıma alınca ne yapacağımı, evlat hasretinin bebek hasretinin açtığı yarayı içimde nasıl dizginleyecegimi bilmiyorum.

Sosyal medyada hep yenidoğan resimlerine, doğum hikayelerine bakıyorum istemsiz ve gördüğüm her bebek resminde ağlamamak için tutuyorum kendimi, bastırıyorum duygularımı. Sonra bi korku alıyor beni, "kendi bebeğimde napicam" diye. İnleye inleye ağlamak gelecek içimden, kardeşine sarılıp hıçkıra hıçkıra aglamak gelecek. Ama bilirsin beni, yakınlarımı üzmek istemem ve tutarım kendimi. Beni o halde görmesinler, öyle çaresiz kalmasınlar diye tutarım. Bu da benim yaralarımı daha mı kanatır, içimi dökemeyince daha mı kötü olurum bilmiyorum.

Tekrardan minicik bebeğimin minicik bedenine sarılacak olmak, o evlat kokusunu bebek kokusunu içime doya doya çekecek olmak çok heyecanlandırıyor beni.

Senden kalan yara çok derin, çok acıtıyor oğlum. O yarama az da olsa merhem olacak kardeşin, inşallah.

Çünkü zaman geçtikçe özlem dayanılmaz oluyor..

2 yorum :

  1. Zaman geçtikçe özlem dayanılmaz oluyor dediğiniz gibi.Ama kızınız İnşallah sağlıkla sıhhatle gelsin uzun ömürlü olsun yaranızı özleminizi az da olsa hafifletsin.Asil Miran' ın yeri dolmaz asla. Onlar bizim meleklerimiz. İnşallah yüzünüz gülsün ömür boyu.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Asil kuzumun yeri dolmayacak hiçbir zaman biliyorum, zaten yerinin dolmasını da istemiyorum. O ayrıydı kızımız ayrı olacak. Ama acımızı, özlemimizi hafifletecek inşallah, Allah'ın izniyle. Sağolun güzel dualarınız için, Allah hepimizin yarasına merhem versin insallah..

      Sil