Ölümünden 23 gün öncesiymiş bu video. Hala inanamıyorum, böyle neşeli, sağlıklıyken nasıl öldün. Ne ara çıktı o tümör beyninde? Nasıl bu kadar hızlı büyüyüp ölünceye kadar sıkıştırdı beyin sapını 15-20 günde. Nasıl farkedemedim, neden anlamadım? Yıllarca sordum bunları kendime, hırpaladım suçladım kendimi. Ama netice hep aynıydı, öldün ve hep ölü kalacaktın. Kabullenip sustum sonra. Sonra yıllar geçti, geçecek de..
Neler neler yaşadık senden sonra…
Ne zaman başka bir şey için üzülsem sen unutturursun o derdimi. Bu mu, buna mı üzülüyorum ben şimdi derim. Kızarım kendime, utanır susarım. Başlarım senin ölümüne ağlamaya sonra, o derdimi unutur ölümün çaresizliğine ağlarım. Çoçuğu ölen bir anneyim ben. Ne zaman üzülsem ne zaman bir acıklı sahne görsem kendi ölü yavruma ağlarım.
Ama hayat işte akıp gidiyor. 5.5.2014’ten ölümünden sonra 7 yıl geçmiş bugün. Neler neler yaşadık senden sonra. Güldüğümüz de oldu bazen, dünya işlerine ağladığımız da. Senin doğduğun, büyüdüğün ve öldüğün evden taşınmak çook ağır gelmişti bana. Şimdi ülke değiştirmek de aynı hale soktu beni. Mezarını, o bir karış toprağını orda bırakmak içten içe dağlıyor kalbimi. Bedeninin karıştığı toprağı doldurdum yüreğime bilesin. Toprağın, kokun, tozun, izin… İçimdesin Asil oğlum..
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder