Kategoriler

30 Eylül 2016 Cuma

6
yorum
Bebek hazırlıkları..

Kardeşin büyüyor karnımda oğlum, hamileliğin yarısını geçtik. Cinsiyeti de belli oldu.
Benden beklenen artık yavaştan hazırlıklara, alışverişlere başlamam.
Senin yatağının durup durmadığını sordu bir-iki yakınım. "Duruyor" dedim. Sorun yok, onu kullanırım dercesine. Kimsenin durumu deşip yaramı kanatmaması için konuyu kapattım.
Daha dün iş arkadaşlarımla mağazaların önünden geçerken "Ne zaman Prenses'e birşeyler alıcaz?" diye sordu bir arkadaşım.
"Haa, bilmiyorum ya daha aklımda birşey yok. Bir de Asil Miran'ınkileri çıkarıp bu kıza giydirebileceklerimi seçmem, eksikleri belirlemem lazım." dedim.
Normal, sıradan bir olaymış gibi.
Sanki sen ölmemişsin de büyümüşsün gibi.
Çocuğunun küçülen kıyafetlerini yeni doğacak bebeğine kullanacak bir anne gibi.
Oysa sen büyümedin ki
Öldün..

Sahi, nasıl yapacağım ben bu işi?
Dokunmaya, koklamaya kıyamadığım kıyafetlerini kardeşine nasıl kullanacağım?
Yıkayıp ütülemek lazım en basitinden
Ben senin kokunun sindiği kıyafetleri nasıl yıkarım?

Biliyorum bebek kokusu işte, doğacak olan kardeşin de mis gibi kokacak
Ama senden bana kalan tek şey o koku..
Resimlerin, videoların da var tabi, hatta onlarda sesini de duyuyorum
Ama canlı canlı hissedebildiğim, seni hatırlatan o koku..

Bilmem ki ne yaparım, nasıl yaparım?
Birkaçını ayırırım muhtemelen, saklarım yine.
Çıkarıp çıkarıp koklamak için,
Sana giydirdiğim gibi üst üste koyup (pantolonun üstüne giydirdiğim tişörtü serip, alta da ayakkabılarını koyup) uzun uzun izlemek için.
Çok acı bir sahne biliyorum,
Ölen bebeğinin kıyafetlerine bakarak avunmaya, hasret gidermeye çalışan bir anne..
Eskiden olsa böyle bir sahneyi düşünmek bile içimi parçalardı,
Ama şimdi benim başıma gelince ve bunu defalarca defalarca yaptıkça normalleştirdim sanırım.
Ölen bebeğimin kıyafetleri lazım bana, en azından bazıları.
Koklamak, sarılmak ve uzun uzun seyretmek için.


6 yorum :

  1. Uzun bir zamandir okuyorum her yazinizi. Acinizi ilk sayfadan beri paylasiyorum. Ne yazsam teselli olmaz ama kiziniz sizi yeniden diriltecek. Yuvaniz yeniden senlenecek insallah bunu biliyorum. Hamile oldugunuzu okudugumda sevincten ellerim titremisti o ani hep hatirlarim. Asil Miran icin sizle birlikte aglarken simdi hamilelik haberiyle daha umutluyum. Rabbim evlatlariniza uzun saglikli mutlu bereketli sizli bir ömür nasip etsin. Guzel haberlerinizi alalim hep insallah.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Insallah Saadet Hanim, su guzel, kalpten dualariniz icin Allah razı olsun.
      Kızımızı düşününce inanın benim de içime umut doluyor, inşallah güzellikler katacak hayatımıza, sabrımızı kolaylaştıracak..

      Sil
  2. Merhabalar;
    Bloğunuza tesadüfen rastladım ve gerçekten üzüldüm elbette sizin çektiğiniz acıyı ve hissettiklerinizi anlamam mümkün değil sabırlar diliyorum. Bu acıyla başetmek için sizinle aynı şeyleri yaşamış olan Elif hanımın sayfasını ve tedaviyi paylaşıyorum haddim olmayarak evlatlarınızla birlikte sağlıklı huzurlu mutlu bir ömür diliyorum bunu unutturacak acıları bir daha yaşamayın
    elfony.blogspot.com.tr/2015/05/emdr-tedavisi-beyne-format-atmaca.html

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Sagolun Necla Hanim, iyi dilekleriniz ve ince düşünceniz için.
      Elif Hanım'ı ve kızı Ece'de yaşadıklarını ben de blogundan okumuştum. Takip ediyorum hala..

      Sil
  3. Tek tek okudum yazdiklarinizi..Icim parcalandi nefes alamadim..Olum ne aci ne korkutucu bisi..Evlat acisinin daha buyugu varmi hayatta???Keske Allahim boyle bir aciyi kimseye yasatmasa..Cok zor bir imtihandan gecmissiniz hala geciyorsunuz hatta..Ama sanki ufakta olsa bir isik yanmis tekrar..Oglunuzun kardesi sizinde yasama tutunmak icin bir sebebiniz daha olucak hayata..
    Keske size sarilsam dinlesem sizi acilariniza ortak olabilsem...Bebeginizin fotograflarina bakip beraber ic ceksem...Bende bir anneyim ve cok derinden hissettim acinizi...Tanimadan cok sevdim sizi sabirlar yolladim cok uzaklardan..Kalbimi yasladim kalbinize aciniz azcik hafiflesin die...Allahim yardimcisi olsun tum evlat acisi yasayan annelerin(Necla)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ne içten yazmışsınız Necla Hanım, kalbime yasladığınız kalbinizi hissettim sanki. Dediğiniz gibi işte, evlat acısı deyince daha büyügünü hayal bile edemiyor insan. Öyle bir yerdeyim, öyle bir yangından yanıyorum. Yine yine de şükrediyorum halime, yeni bir bebeği nasip etti Allah'ım. Asil oğlumun acısını bastırmyacak biliyorum ama inşallah az da olsa evimize neşe katacak bebeğimiz..

      Sil